Baterie te w r 1927 zostały przekształcone w 2-bateryjne, samodzielne dywizjony art. pułkowej (bateria po 3 działa). Organizacja tej „artylerii batalionowej' przedstawiała się następująco - każdy, znajdujący się w związku pułkowym batalion piechoty, posiadał jeden pluton „artylerii batalionowej" Plutonem tym dowodzi, dowód­ca plutonu podporządkowany bezpośrednio dowódcy batalionu, pluton bowiem wchodzi w skład batalionu jako samodzielny pododdział. W skład plutonu wchodziły dwie sekcje Jedna z nich miała w swoim składzie armatkę małokalibrową, a druga — miotacz min.

37mm armatka systemu Rozenberga waży 180 kg i rozkłada się na dwie części,z których jedna (łoże, koła i dolna tarcza ochronna) waży około 106 kg, a druga — 74 kg Szerokość każdej części obróconej bokiem do góry nie przekracza 67 cm, co umożliwiało przenoszenie jej częściami po bardzo wąskich rowach strzeleckich i łącznikowych Na złożenie armatki wystarcza 1 minuta. Siła pociągowa to jeden koń lub była przewożona na wozie. Do przetaczania armatki wystarczało dwóch ludzi mo­gła ona strzelać granatem i kartaczem. Szybkość ognia - 8 strzałów na minutę. Donośność granatem — około 3000 m, a kartaczem — około 225 m, jednakże donośrość skuteczna przy strzelaniu granatem wynosił tylko około 1000 m, a przeciw czołgom nawet 500 m. Celność armatki zdaniem ówczesnych wojskowych była zupełnie zada­walająca, jednak płaski tor, a głównie brak przyrządów celowniczych pozwalał na użycie jej wyłącznie tylko ze stanowisk otwartych. Granat (surówkowy) ważył 512 oram (z łuską i ładunkiem prochu — 628 gram). Kartacz waży 1118 gram (z łuską i ładunkiem prochu 1297 gram).

Armatka systemu Rozenberga miała stanowić na bliską odległość (do 1000 m) bardzo skuteczną broń przeciwpancerną. Zwalczać mogła również bardzo skutecznie karabiny maszynowe zajmujące stanowiska otwarte. Nie nadawała się jednak zupełnie do zwalczania żywej siły (chyba na odległość szturmowa — kartaczem) i celów ukrytych w zagłębieniach i fałdach terenu.

Armatka składa się z 5-ciu głównych części, z lufy. sanek (kołyski), łoża kół i dwóch tarcz (górnej i dolnej). Lufa stalowa Przewód lufy składa się z części gwintowanej i komory nabojowej Przednia część lufy przytwierdzona jest do sanek za pomocą występów bocznych znajdujących się na pierścieniu obejmującym przednią część lufy. Tylna część lufy opiera się na śrubie rnechanizmu podniesień Sanki (drzewo) ustawione są na bocznych ściankach loża (podstawy) i mogą się poruszać wprzód i w tył wzdłuż bocznych łoża. Z łożem łączą się sanki za pomocą .buforów' gumowych Do o umocowana jest kierownica Tarcze grubość 8 mm wykonane są ze stali pancernej i chronią przed kulami karabinowymi nawet na bliska odległość. Do celowania służy celownik i muszka.