45 mm armatka okrętowa

Prototypem tego działka była 45 mm armata przeciwpancerna wz. 32, której licencja została zakupiona od Niemiec w 1930 r. Została ona zamontowana na zewnętrznym kadłubie radzieckich okrętów podwodnych i wyposażona w półautomatyczny zamek. Działo to zostało przetestowane praktycznie w 1934 roku i oddane do produkcji seryjnej. Jednak trudności gospodarcze spowodowały, iż tylko ¼ wszystkich dział posiadała zamek półautomatyczny.

W latach 1936 – 1937 zostały wyprodukowane dwa typy dział: jeden dla okrętów podwodnych, drugi dla monitorów rzecznych. Typ 40-12 posiadał jedną 45 mm lufę zamontowaną na wieżyczce, natomiast typ 41-12 posiadał dwie lufy zamontowane na jednej podstawie. Do momentu rozpoczęcia wojny – 22 czerwca 1941 dostarczono marynarce wojennej 42 wieżyczki działowe obu typów.

Pierwsze wzory tego działa posiadały lufy wymienne, w wypadku nagrzanie się podczas intensywnego strzelania, możne je było wymienić, lub wsadzić do środka specjalną „chłodzącą tubę”, obniżającą temperaturę lufy. Późniejsze wzory miały lufy monolityczne.

Działo to było standardowym wyposażeniem radzieckich okrętów podwodnych klasy A w latach 1941 – 1942. Później zastąpiono je 37 mm działem automatycznym. Spowodowane to było jego ograniczonymi możliwościami technicznymi – było działem półautomatycznym oraz amunicja nie posiadała zapalników czasowych, a tylko uderzeniowe, co wymagało w wypadku obrony przed atakiem lotniczym, bezpośredniego trafienia w cel. Do seryjnej produkcji tych dział wrócono w roku 1947. Ogółem wyprodukowano 2 799 dział tego typu.

Dane techniczne

Produkcja: ZSRR
Kaliber pocisku: 45 mm
Masa pocisku: 2,14 kg
Długość działa: 4,126 m
Szerokość działa: 1,3 m
Ciężar działa: 425 kg
Wysokość działa: 1,8 m
Donośność: 4 550 m
Kąt ostrzału poziomego: 360 stopni
Kąt ostrzału pionowego: od -8 do +25 stopni
Szybkostrzelność: 15-20 strz./min.