Pierwsze doświadczenia przeprowadzone z niemieckimi granatnikami wz 16 oraz francuskimi garłaczami VB doprowadziły do wypracowania koncepcji granatników o stałym kącie podniesienia lufy oraz stałej masie ładunku wybuchowego. Odległość strzału miała być regulowana ciśnieniem w komorze nabojowej. Efektem tych prac był polski granatnik, nad którym rozpoczęto prace w roku 1927 w toruńskiej Szkole Strzelniczej. Konstruktorem prototypu był mjr inż JARZĄBKIEWICZ. Stały kąt rzutu w tym granatniku wynosił 45º. co pozwalało na oddana strzalów na odległość 140 - 400 metrów. W listopadzie roku 1929 przeprowadzono serię strzelań próbnych, które wykazały szereg wad konstrukcyjnych, ale też potwierdziły słuszność przyjętej koncepcji, jako całości. Okazało się iż uzyskane parametry, były lepsze od testowanych w tym samym czasie granatników włoskich kalibru 38 mm oraz holenderskich kalibru 50 mm. Dalsze prace nad prototypem prowadzono w Warszawie w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia. Do 1931 wyprodukowano tam trzy egzemplarze prototypowe. Po przeprowadzeniu testów w Centrum Wyszkolenia piechoty w Rembertowie, zdecydowano o wprowadzeniu ich do produkcji. Początkowo zamówiono 412 sztuk, określanych jako wz. 1930. Produkcji tej broni podjęła się prywatna Fabryka Motorów S A PERKUN w Warszawie. Ta pierwsza partia trafiła do wybranych jednostek, celem przeprowadzenia dalszych testów, uzyskania praktycznych uwag i spostrzeżeń z eksploatacji. Tych było kilka - zbyt słabe mocowanie celownika odpadał po oddaniu strzału, niestabilne mocowanie poziomicy oraz zacinał sie regulator gazowy. Pierwszy model był również niewygodny podczas składania i rozkładania, czysto kruszyła się iglica i zacinał mechanizm kurkowy.
Uwagi te przyśpieszyły dalsze prace konstrukcyjne, które nigdy nie zostały przerwane Poprawioną wersję, uwzględniającą wszystkie uwagi krytyczne, wykonano w Zbrojowni nr 2 w Warszawie, a prototypy, które wprowadzono do seryjnej produkcji zostały wyprodukowane w Państwowej Fabryce Karabinów w Warszawie w 1935 roku Ten nowy typ otrzymał oznaczenie 46 mm granatnik wz. 36. Po wprowadzeniu tego modelu wstrzymano prace badawcze nad 40 mm granatnikiem z lufą gwintowaną oraz granatnikiem G.P., który był własną konstrukcją firmy PERKUN .Pierwsza partia w ilości 850 dostarczona została oddziałom w lipcu 1937 roku. Do września 1939 roku dostarczono jednostkom piechoty 3 453 granatniki wz. 36 oraz 397 granatników wz. 30. Do jednostek kawalerii planowano wprowadzić tą broń w roku 1941.
Sekcja granatników występowała na szczeblu kompanii strzeleckiej. Miała ona na wyposażeniu 3 granatniki, w skład sekcji wcł dowódca (podoficer) oraz obsługa granatników - granatnikowy, celowniczy i amunicyjny oraz dwóch woźniców btedek amunicyjnych.
Opis konstrukcji:
Lufa - gładka rura o kalibrze 46 mm. Tylna część posiada gwint zewnętrzny do połączenia z kadłubem granatnika, natomiast z przodu ma wyciętą muszkę.
Kadłub - to główna część granatnika. Wkręcono w niego lufę oraz rurę wydechową Przedłużenie lufy w kadłubie stanowi komorę nabojową. Tylna część kadłuba przechodzi w komorę przyrządu spustowego. Na jej bocznych zewnętrznych ściankach wyfrezowano rowki do osadzenia w nich stopy granatnika. Pod kadłubem z przodu zamocowano uchwyt dwójnogu.
Regulator gazowy - wnętrze komory regulatora ma kształt lejka. Z tyłu znajduje się nagwintowane gniazdo do wkręcenia pierścienia zaciskowego Zawór regulatora jest podobny w kształcie do wnętrza komory. Jego przednia część skonstruowana jest w taki sposób aby regulator podczas obrotu zawsze przysłaniał otwór gazowy. Z tyłu zaworu zamocowano czop, na który nasadzano pierścień zacrowy oraz pierścień nastawczy.
Przyrząd celowniczy - składa się z muszki wyciętej w zgrubieniu wylotowym lufy i celownika - podnoszonego do celowania, z wysuwana ramką, w której wycięta jest szczerbinka.
Poziomica- osadzona jest gnieździe na komorze spus  wej i służy do ustawienia lufy granatnika pod właściwym kątem.