Nabój do 120 mm moździerza składa się granatu (pocisku), zapalnika, ładunku zasadniczego oraz ładunków dodatkowych. Sam granat składa się ze skofupy. brzechwy, wkrętki z pobudzaczem oraz ładunku kruszącego. Skorupa granatu jest stalo-żełiwna, a części o największej średnicy, znajdują się zgrubienia środkujące, zapewniające odpowiedni luz między granatem a lufą oraz prawidłowe jego położenie podczas ruchu po strzale. Na zgrubieniu środkującym znajdują się wy­żłobienia zapewniające przedostawanie się gazów miedzy granatem a lufą. W głowicy granatu jest otwór gwintowany na zapalnik. Na tył skorupy nakręcona jest brzechwa. Zapewnia ona statecz­ność toru lotu pocisku. Do trzonu brzechwy wkłada się ładunek zasadniczy. Trzon posiada otwory ogniowe do ujścia gazów prochowych w czasie spalania ładunku zasadniczego. Na trzon nakłada się również zewnętrzne ładunki dodatkowe. Cała skorupa wypełniona jest ładunkiem kruszącym.

Nabój do moździerza składa się z pocisku (Skorupy) wraz z materiałem wybucho­wym, zapalnika, ładunku zasadniczego oraz ładunku dodatkowego. Do strzelania używa się granatów odłamkowych oraz dymnych. Korpus (skorupa) granatu wypeł­niona jest ładunkiem kruszącym. W jego przedniej części znajduje płask głowicowy z otworem do wkręcenia zapalnika, w dolnej części otwór denny do wkręcenia brze­chwy. W środkowej części granatu znajduje się zgrubienie środkujące skorupy wraz z czterema pierścieniami, które służą do zmniejszenia przenikania gazów prochowych przy strzale poprzez luzy miedzy granatem a ściankami przewodu lufy.

122 mm haubica M-30 wz. 1938 zostały skonstruowane jako środek walki z piechoty i lekkimi schronami bojowymi przeciwnika. 122 mm haubica wz. 1938 stanowiła podstawowy wyposażenie pododdziałów artylerii. Stanowiły podstawowy rodzaj artylerii polowej wsparcia dla pododdziałów piechoty w całym okresie II wojny światowej. Pomimo, że armata tego typu opracowana została w okresie II wojny światowej, to użytkowana była w Wojsku Polskim do końca lat 80-tych XX wieku.

25 funtowa haubica polowa zostały skonstruowane w latach 30-tychjako środek walki z piechotą i lekkimi schronami bojowymi przeciwnika.

25 funtowa haubica stanowiła podstawowy wyposażenie pododdziałów artylerii armii brytyjskiej oraz Wojska Polskiego na Zachodzie. Stanowiły podstawowy rodzaj artylerii polowej wsparcia dla podod­działów piechoty w całym okresie II wojny światowej.

Po zakończeniu l wojny światowej, w której wielką rolą odegrała artyleria okopowa, powstała konieczność wprowadzenia na uzbrojenie broni posiadającą donośność pośrednią między moździerzami a granatami ręcznymi. Pierwsze rozwiązania polegające na przystosowanie normalnej broni strzeleckiej do miotania granatów nie dały pozytywnych efektów. Koniecznością było opracowanie broni o donośności od 100 do 900 metrów, a jednocześnie o małych wymiarach, umożliwiających użycie jej przez piechotę.

75 mm armata przeciwpancerna została skonstruowana w 1941 r. jako artyleria polowa oraz jako środek walki z czołgami przeciwnika. Była zmodernizowaną wersją 50 mm armaty przeciwpancernej PAK- 38, która okazała się mało skuteczna z lepiej opancerzonymi czołgami francuskimi i brytyjskimi.

Więcej artykułów…