Jest to armata przeznaczona do zwalczania celów powietrznych na małych i średnich wysokościach oraz naziemnych i nawodnych celów opancerzonych. Konstrukcje oparto na niemieckim, niezrealizowanym projekcie Flak-58, 55 mm. S-60 może być naprowadzana ręcznie lub całkowicie automatycznie - ze stacji radarowej. Była podstawowym wyposażeniem baterii przeciwlotniczych w Wojsku Polskim.
Wszechstronnie wykorzystywane działo, również w wersjach przeciwlotniczych, oraz w wersji dwulufowej. W działo 85mm/52 był uzbrojony słynny czołg T-34/85.
Uniwersalne, wykonywane masowo działo, bardzo prostej konstrukcji. Projektując nowe działo położono nacisk na obniżenie pracochłonności i kosztów produkcji w porównaniu do wcześniejszych modeli armat dywizyjnych.
Opracowana w Obuchowskiej Fabryce "Bolszewik" w 1929 roku, na bazie działa z 1913 roku. Po wielu modyfikacjach, zawieszenia luf - dla zwiększenia ich żywotności, w 1935 roku przyjęto wariant B-13 z amunicją bezłuskową. Była to najczęściej używana armata ZSRR średniego kalibru na morzu i na lądzie, a także na kolei i w dziale samobieżnym SU-100U. Do 1954 roku wyprodukowano ponad 1 000 sztuk B-13.
Konstrukcja oparta na zakupionej przez ZSRR w 1935 r. armacie Bofors 25 mm wz. 1933. Wersja morska 70-K opracowana w 1938 r. stała się podstawową bronią automatyczną floty ZSRR w II wojnie światowej. W latach 1946-57 wyprodukowano 1 872 szt. wersji dwulufowej W-11, chłodzonej wodą.
Szybkostrzelność 150 strzałów/min. Wykopana na tereniu Helu.
