Radziecka armata ppanc. wz. 1942 powstała dzięki modernizacji armat ppanc. wz. 1937. Nowe działo miało m.in. dłuższą lufę i większą prędkość początkową pocisków - dzięki temu znacząco wzrosła zdolność przebijania pancerza. W Armii Czerwonej działa tego typu znajdowały się w plutonach przeciwpancernych batalionów piechoty oraz w pułkowych bateriach armat ppanc. kał. 45 mm. W sumie w latach 1943-46 w ZSRR wyprodukowano blisko 11 tyś. dział tego typu.

Działo skonstruowane w Wielkiej Brytanii w zakładach Elswick Ordnance Company. Wprowadzono je do uzbrojenia armii brytyjskiej w 1904 r. pod oznaczeniem Ordnance BL 60pdr guń Mk I. Do sierpnia 1914 r. wyprodukowano 41 armat tego typu. Zastępowano nimi stopniowo w dywizyjnych bateriach artylerii ciężkiej mniej nowoczesne armaty 4,7 calowe.

Armaty wz. 1931/37 zostały skonstruowane w ZSRR poprzez osadzenie lufy armaty wz. 31 na łożu haubicoarmaty wz 1937 W kwietniu 1939 r wprowadzono je oficjalnie na uzbrojenie Armii Czerwonej. Działa tego typu przydzielano do jednostek artylerii korpusnej i armijnej oraz jednostek Odwodu Naczelnego Dowództwa.

Konstrukcja francuskich zakładów Schneider (wcześniejszy model nosił oznaczenie wz. 13). Do uzbrojenia artylerii Wojska Polskiego oba wzory dział wprowadzono po 1918 r. Do 1937 r. armaty te wraz z haubicami 155 mm stanowiły sprzęt pułków artylerii ciężkiej (pac). W następnych latach po organizacji powstały dywizjony artylerii ciężkiej (dać) wyposażone w te właśnie działa, (każdy dać miał według etatu 3 armaty 105 mm i 3 haubice 155 mm).

Haubica została skonstruowana w Rosji na zamówienie dowództwa floty wojennej jako działo dla artylerii nadbrzeżnej. Jednak w 1915 r. także dowództwo armii rosyjskiej przyjęło haubice tego typu do uzbrojenia swojej artylerii. Ich podstawowym zadaniem było niszczenie silnie ufortyfikowanych pozycji obronnych nieprzyjaciela, w tym również żelbetonowych forty­fikacji stałych.

Haubica skonstruowana w latach I wojny światowej przez francuskie zakłady Schneider. Pierwsze działa tego typu, dostarczone do Polski w połowie 1919 r., były wykorzystywane bojowo w walkach z Armią Czerwoną, również w czasie Bitwy Warszawskiej w sierpniu 1920 r. W październiku tego roku na uzbrojeniu Wojska Polskiego znajdowało się 206 haubic polowych wz. 1917.

Działo zaprojektowano w ZSRR na przełomie 1942/43 r W jego konstrukcji wykorzystano m.in. łoże produkowanej już haubicy polowej wz. 1938 kał. 122 mm. Nowe haubice były przeznaczone głównie do niszczenia umocnień polowych, stanowisk artyleryjskich oraz zgrupowań wojsk przeciwnika.

Haubicoarrrtata wz. 1939 została skonstruowana w ZSSR w połowie lat 30-tych. Jako działo przeznaczone do niszczenia umocnień, stanowisk artyleryjskich oraz zgrupowań wojsk przeciwnika. Przyjęto ją oficjalnie na uzbrojenie Armii Czerwonej we wrześniu 1939 r. W latach 1937-1946 wyprodukowano 6884 takie haubicoarmaty.

Moździerz skonstruowano w Niemczech w 1916 r. jako broń stromotorową o gwintowanej lufie, przeznaczoną do bezpośredniego wsparcia działań oddziałów piechoty. Stosowano w niej naboje składane o zmiennym ładunku miotającym. Na stanowisku ogniowym koła łoża dolnego były demontowane. Po I wojnie światowej, zgodnie z postanowieniami Traktatu Wersalskiego, w uzbrojeniu armii niemieckiej nie mogły już znajdować się moździerze tego typu. Eksponowany egzemplarz wyprodukowano w firmie Rheinmetall w 1918 r.

Moździerz skonstruowano w Niemczech w 1916 r. jako broń stromotorową o gwintowanej lufie, przeznaczoną do bezpośredniego wsparcia działań oddziałów piechoty. Stosowano w niej naboje składane o zmiennym ładunku miotającym. Na stanowisku ogniowym koła łoża dolnego były demontowane. Po l wojnie światowej, zgodnie z postanowieniami Traktatu Wersalskiego, w uzbrojeniu armii niemieckiej nie mogły już znajdować się moździerze tego typu. Eksponowany egzemplarz wyprodukowano w firmie Rheinmetall w 1918 r.

Moździerz konstrukcji radzieckiej, przeznaczony do niszczenia umocnień polowych, stanowisk artyleryjskich oraz wykonywania przejść w zaporach inżynieryjnych. Przyjęty do uzbrojenia Armii Czerwonej w 1943 r. Wprowadzony do uzbrojenia ludowego Wojska Polskiego po zakończeniu II wojny światowej i do lat 60 stosowany do celów szkoleniowych.

Moździerze tego typu, skonstruowane w ZSSR jeszcze przed wybuchem II Wojny światowej, zostały przyjęte na uzbrojenie Armii Czerwonej w 1939 r. Stanowiły uzbrojenie pododdziałów wsparcia pułków piechoty oraz Samodzielnych pułków moździerzy. Wykorzystywano je głównie Do bezpośredniego wspierania działań piechoty , w tym do niszczenia punktów ogniowych i lekkich umocnień przeciwnika.

W 1937 r. inżynier G.D. Dorochin z Biura Konstrukcyjnego Zakładów nr. 8 zaproponował opracowanie armaty przeciwlotniczej kalibru 85 mm na bazie podwozia armaty przeciwlotniczej kal. 76 mm, wz. 1931.

Prace nad tą armatą rozpoczęły się w 1938 r. w biurze konstrukcyjnym Fabryki Artylerii nr 8 w ZSRR. Została ona skonstruowana na zlecenie Głównego Zarządu Artylerii Armii Czerwonej. Służyła do zwalczania wszystkich typów samolotów lecących na wysokości do 3000 m.

Opracowana zaraz po II wojnie światowej przez L K. Łoktiewa. Przyjęto ją na wyposażenie armii radzieckiej w połowie lat 50. i używano aż do 1991 r. Po wycofaniu jej z Armii Czerwonej, wiele egzemplarzy trafiło do uzbrojenia różnych państw należących do Wspólnoty Niepodległych Państw (np. Ukrainy).

Opracowana pod kierownictwem ŁW. Ljuliewa w 1947 r. w celu zastąpienia wcześniejszych wersji armat przeciwlotniczych KS-12 oraz KS-18. Działo przeszło pomyślnie próby w grudniu 1947 r.

Armata skonstruowana w połowie lat 30. w szwedzkiej firmie Bofors. Przed wybuchem II wojny światowej w uzbrojeniu Polskiej Marynarki Wojennej znajdowało się 6 dział tego typu, zamontowanych na podstawach morskich. Były w nie uzbrojone największe ówcześnie polskie okręty wojenne - niszczyciele ORP „Grom" i ORP „Błyskawica" (zbudowane w Wielkiej Brytanii) oraz stawiacz min ORP „Gryf" (zbudowany we Francji). Każdy z nich dysponował dwoma podwójnie sprzężonymi armatami Bofors kal. 40 mm.

Eksponowana armata przeciwlotnicza kalł. 40 mm stanowiła uzbrojenie niszczyciela ORP „Błyskawica".

Armata skonstruowana w końcu lat 50. w ZSRR. Stosowana powszechnie na okrętach radzieckiej marynarki wojennej w zestawie z radarem MR-104 „Ryś" i celownikiem „Kołonka". Armaty AK-230 produkowano seryjnie w ZSRR w latach 1959-1984.

Armata skonstruowana w końcu lat 30. w Niemczech. W latach II wojny światowej stosowana pod oznaczeniem 2 cm Flak 38 w niemieckich wojskach lądowych oraz w Luftwaffe, jako standardowy typ małokalibrowej armaty przeciwlotniczej, holowanej lub montowanej na różnego typu pojazdach.

Armata skonstruowana w latach 40. w ZSRR na bazie standardowej armaty przeciwlotniczej kal. 25 mm 72-K, produkowanej dla wojsk lądowych. Była to broń wyposażona w podstawę morską i tarczę ochronną, montowana w radzieckiej marynarce wojennej na różnego typu kutrach patrolowych i trałowych. W latach 1944-1945 w ZSRR wyproduko­wano 350 armat S4-KM.

Prace konstrukcyjne nad haubicą sFH 18 rozpoczęto w 1927 r. w biurach projektowych zakładów Krupp i Rheinmetall. W latach 1933-1945 wyprodukowano kilka tysięcy sztuk sFH 18.

Zestaw wycofywany z jednostek WP. W uzbrojeniu znajdował się od połowy lat sześćdziesiątych. Przeznaczony do zwalczania środków napadu powietrznego lecących z prędkością do 1000 m/s, na wysokości od 100 do 30 000 m.

Istotą systemu była taktyczno-operacyjna rakieta balistyczna pola walki ziemia-ziemia z ładunkiem konwencjonalnym lub atomowym. Zestaw rakietowy wprowadzono w armii radzieckiej w 1967 r., kiedy zastąpił stary zestaw 9K51 z rakietą R11 (8K11).

Istotą systemu była taktyczno-operacyjna rakieta balistyczna pola walki ziemia-ziemia z ładunkiem konwencjonalnym lub atomowym 3N14. W razie wojny preferowano ładunki atomowe ze względu na małą celność rakiety. Zestaw rakietowy wprowadzono w armii radzieckiej w latach 1958-1961 i pozostawał na uzbrojeniu do 1967 r., kiedy zastąpiono go zestawem 9K72 z rakietą R17 (8K14).

Transportery TOPAS, produkowane przez czechosłowacki przemysł obronny, wprowadzono do uzbrojenia Ludowego Wojska Polskiego w pierwszej połowie lat sześćdziesiątych. Pojazdy tego typu, przystosowane do pływania, były użytkowane w 7. Dywizji Desantowej, tzw. niebieskich beretach.

Transportery SKOT, skonstruowane wspólnie przez czechosłowacki i polski przemysł obronny, wprowadzono do uzbrojenia Ludowego Wojska Polskiego w 1964 roku.

Pojazdy BRDM, skonstruowane w ZSRR w końcu lat pięćdziesiątych, wprowadzono na uzbrojenie Ludowego Wojska Polskiego na początku lat sześćdziesiątych. Były one szeroko stosowane w oddziałach rozpoznawczych większości rodzajów wojsk, zastępując stosowane dotychczas lekkie kołowe transportery opancerzone BTR-40.

Pojazdy BRDM-2, skonstruowane w ZSRR, wprowadzono do uzbrojenia pododdziałów rozpoznawczych Ludowego Wojska Polskiego w drugiej połowie lat sześćdziesiątych. Zastąpiły w nich wcześniej używane i stopniowo wycofywane samochody rozpoznawcze BRDM i FUG.

W 1943 r. w ZSRR opracowano zmodernizo­waną wersję czołgu T-34, w której zastoso­wano silniejsze uzbrojenie. W nowych wozach, w większych wieżach montowano zamiast dotychczas stosowanych armat kal. 76,2 mm armaty o kal. 85 mm. Pierwsze czołgi T-34-85 weszły do uzbrojenia Ludowego Wojska Pol­skiego w 1944 r. W sumie w czasie II wojny światowej polskie jednostki otrzymały 328 czołgów tego typu.

Czołg T-55AMS jest odmianą czołgu T-55AM (zmodernizowanej przez polski przemysł zbrojeniowy wersji czołgu T-55A, produkowanego w naszym kraju na podstawie umowy licen­cyjnej). T-55AMS został przyjęty do uzbro­jenia Ludowego Wojska Polskiego w drugiej połowie lat 80.

W 1956 r. rozpoczęto w Polsce, na podstawie zakupionej w ZSRR licencji, seryjną produkcję czołgów T-54A. W czasie jej trwania wprowa­dzono szereg ulepszeń, m.in. przystosowano fabrycznie czołgi do jazdy pod wodą, zwięk­szono ich zasięg, zastosowano hydrauliczny układ wspomagający sterowanie planetarnymi mechanizmami skrętu i sprzęgłem głównym. Zmodernizowane wozy nosiły oznaczenie T-54AM.

Czołg przyjęty na początku lat 50. do uzbrojenia jednostek rozpoznawczych wojsk pancernych i zmechanizowanych Armii Radzieckiej. W połowie lat 50. pojazdy tego typu zakupiono dla Ludowego Wojska Polskiego.

Samoloty bombowe Pe-2 skonstruowano w ZSRR w latach 1939-40 r. W okresie II wojny światowej był to podstawowy typ bombowca frontowego radzieckich sił powietrznych. Do momentu przerwania produkcji seryjnej w 1946 r. zbudowano 11 427 samolotów Pe-2 różnych wersji.

Samolot Tu-2 skonstruowano w ZSRR na początku lat 40. Produkcja seryjna maszyn tego typu została uruchomiona w 1943 r. Tu-2 uczestniczyły w działaniach bojowych radzieckich sił powietrznych w końcowym okresie II wojny światowej. Do momentu przerwania produkcji seryjnej w 1948 r. zbudowano 11 427 samolotów Tu-2 różnych wersji.

Sowiecki samolot myśliwski o konstrukcji duralowej, półskorupowej. Pierwszy lot prototypu odbył się w 1978 r. Do produkcji seryjnej skierowany w 1984 roku. W polskim lotnictwie wojskowym miał być następcą MiG-21, jednak ze względów finansowych, a później w wyniku zmian politycznych nie kupiono większej ich liczby.

Samoloty myśliwskie MIG-21 zostały skonstruowane w ZSRR w latach 50. Są to lekkie myśliwce przechwytujące, przeznaczone do zwalczania celów powietrznych na średnich i małych odległościach, także w trudnych warunkach atmosferycznych.

Mina kontaktowa, galwaniczno-uderzeniowa, kotwiczna, przeznaczona do niszczenia okrętów nawodnych o średniej i małej wyporności oraz okrętów podwodnych. Była to zmodernizowana w Polsce wersja rosyjskiej miny wz. 08. 1 września 1939 r. w uzbrojeniu Polskiej Marynarki Wojennej znajdowało się blisko 1400 min wz. 08/39. Kilkadziesiąt min tego typu postawił na wodach Zatoki Gdańskiej w nocy z 12 na 13 września zespół polskich trałowców.

Miotacz bomb głębinowych skonstruowany w ZSRR, przeznaczony do wystrzeliwania bomb głębinowych wz. B-1 przy stałym kącie podniesienia i poziomym naprowadzaniu na odległość 40, 60 i 120 m. W tym typie miotacza bomba była wystrzeliwana za pomocą specjalnego ładunku miotającego bez tzw. urządzenia trzonowego.

Bomba głębinowa skonstruowana w ZSRR, przeznaczona do niszczenia zanurzonych okrętów podwodnych, znajdujących się na głębokości od 10 do 210 m. W cylindrycznym kadłubie, wykonanym z blachy stalowej o grubości 3 mm, umieszczano ładunek materiału wybuchowego i zapalnik K-3 (działający na zasadzie urządzenia hydrostatycznego, połączonego z mechanizmem opóźniającym).

Miotacz bomb głębinowych skonstruowany w ZSRR, przeznaczony do wystrzeliwania bomb głębinowych wz. B-1 na odległość do 150 m. Bomba w tym typie miotacza była wystrzeliwana za pomocą specjalnego ładunku miotającego wraz z tzw. urządzeniem trzonowym.