W 1945 roku Departament Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Komunikacji rozpisał konkurs na motoszybowiec, który służyłby do przeszkolenia pilotów szybowcowych na samoloty oraz do ekonomicznego treningu pilotów samolotowych. Konkurs ten wygrał projekt doc. mgr inż. Tadeusza Chylińskiego. Motoszybowiec ten był jednomiejscowym jednopłatem ze śmigłem pchającym umieszczonym pomiędzy dwiema belkami ogonowymi zakończonymi usterzeniem. Jednostkę napędową stanowił płaski dwusuwowy, czterocylindrowy silnik o mocy 31 KM, chłodzony powietrzem. Jego konstruktorem był inż. Stefan Gajęcki, znany konstruktor silników do ślizgaczy wodnych.

Koncepcja szkolenia była powrotem do opracowanej w międzywojennej Polsce idei wdrażania szybowników do pilotażu samolotowego, za pomocą motoszybowców.
Przedwojenny konkurs na tego typu maszynę wygrał Bąk konstrukcji Antoniego Kocjana.

Przy opracowaniu dokumentacji Pegaza (taką bowiem nazwę otrzymał ten motoszybowiec), brał udział inny znany polski konstruktor lotniczy doc. mgr inż. Bronisław Żurakowski. Budowę prototypu rozpoczęto w Harcerskich Warsztatach Lotniczych w Warszawie, a w 1948 roku przejęły je Okręgowe Warsztaty Lotnicze na lotnisku Gocław w Warszawie.

W dniu 18 lipca 1949 roku Pegaz został oblatany na lotnisku Instytutu Lotnictwa w Warszawie przez doc. mgr inż. Bronisława Żurakowskiego i pilota Jerzego Szymankiewicza. Do kwietnia 1950 roku Pegaz przechodził próby, po czym dopuszczony został do lotów szkolnych i turystycznych. Wykonywał również akrobacje podczas lotów pokazowych w Aeroklubie Warszawskim. Charakteryzował się dobrymi własnościami pilotażowymi nawet z wyłączonym silnikiem.

Źródło: http://www.muzeumlotnictwa.pl/zbiory_sz.php?ido=259&w=p