Prototyp wersji eksportowej samolotu wielozadaniowego Flaming.
Opracowana w początku lat 60. Wilga, pomimo swych zalet, stawała się coraz mniej nowoczesna. Koncepcja nowego samolotu została opracowana przez zespół inż. Andrzeja Frydrychewicza. W założeniach miała to być kontynuacja sprawdzonego PZL-104, roboczą nazwą nowego płatowca była Wilga-88. Konstruktorem prowadzącym był inż. Roman Czerwiński, a od roku 1989 inż. Wojciech Woźniczka.
Prototyp nowego samolotu oblatano w dniu 19 grudnia 1989 roku (pilot – Jerzy Jędrzejewski). Trzy dni później nastąpiła pierwsza publiczna prezentacja. Był to wielozadaniowy samolot o konstrukcji całkowicie metalowej, w układzie zastrzałowego górnopłata. W samolocie, o wielkości zbliżonej do gabarytów Wilgi, pomieszczono 6-miejscową kabinę, zachowując szerokie drzwi, wygodne w użyciu dla spadochroniarzy i przy przewozie dużych ładunków. Następny prototyp PZL-105L ze zmienionym silnikiem oblatano w 1991 roku. Dokonano w nim również pewnych zmian technicznych, m.in. podniesiono wyżej usterzenie poziome.
Samolot miał być produkowany w wersjach: sportowej (holowanie szybowców, wynoszenie spadochroniarzy), transportowej (4–5 pasażerów lub 450 kg). Przewidywano także możliwość produkcji dla potrzeb rolnictwa, a także zastosowanie w roli maszyny patrolowej, sanitarnej, geologicznej i retlanslacyjnej.
W założeniach firmy, PZL-105 Flaming miał być nowoczesną maszyną przeznaczoną przede wszystkim na eksport. Planowano, iż głównymi odbiorcami będą Stany Zjednoczone i Kanada. Ze względów technicznych i ekonomicznych produkcja tego samolotu, planowana przez PZL na rok 1996, nie została podjęta.
Samolot o znakach SP-PRD jest trzecim prototypem Flaminga. Wyposażony w rzędowy silnik Lycoming i amerykański zestaw awioniki, PZL-105L miał być wzorcem wersji eksportowej. Samolot został przekazany do zbiorów Muzeum w 2006 roku.
Źródło: http://www.muzeumlotnictwa.pl/
