NUR-11 – trójwspółrzędna mobilna stacja radiolokacyjna średniego zasięgu opracowana w PIT w latach 80. Radar określa automatycznie trzy współrzędne wykrytych obiektów powietrznych i umożliwia automatyczne śledzenie ich tras. Rozbudowane układy przeciwzakłóceniowe zapewniają wysoką odporność na zakłócenia. Stacja mieści się na trzech pojazdach Tatra 815 i charakteryzuje się wysoką mobilnością.
Stacja radiolokacyjna NUR 31 jest stacją produkcji polskiej, skonstruowaną w 1975 roku. Należy do radarów 2D, tzn. określa dwie współrzędne – odległość i azymut obiektów powietrznych. Jest mobilna, zamontowana na podwoziu czeskiej TATRY. Należy do radarów średniego zasięgu – dla samolotów myśliwskich zasięg wykrywania wynosi ok. 200 km, pułap ok. 25 km. Jest wyposażona w system identyfikacji obiektów swój–obcy (IFF) zgodny ze standardami NATO.
Stacja radiolokacyjna P-18 jest radarem wczesnego ostrzegania. Została wprowadzona do użytku w 1970 roku. Jest zamontowana na dwóch samochodach Ural. Antena składa się z szesnastu pojedynczych anten montowanych w ośmiu zestawach. Radar może pracować samodzielnie lub jako część systemu wykrywania samolotów.
Służy do określenia wysokości wykrytego obiektu powietrznego. Jej układy elektroniczne zostały zbudowane w technice lampowej i półprzewodnikowej. Produkowana była od 1972 roku w Warszawskich Zakładach Radiowych RAWAR. W skład wysokościomierza wchodzi 5 jednostek jezdnych. Układ wahania anteny hydrauliczny.
Zestaw składa się ze stacji radiolokacyjnej wstępnego poszukiwania i wskazywania celów 1S12A1 (zabezpieczała ona wykrycie myśliwca na odległościach do 180 km przy wysokości lotu i 12 000 m i 70 km przy wysokości lotu 500 m), stacji radiolokacyjnej naprowadzania rakiet 1S32M (przechwycenie celu na automatyczne śledzenie, w przypadku braku zakłóceń mogło być realizowane na odległości do 105 km.