Haubice

Haubice wz 1938 zostały skonstruowane w ZSRR w końcu lat 30., a ich produkcję seryjną rozpoczęto w 1941 r. Działa tego typu były przeznaczone głównie do niszczenia siły żywej, a także fortyfikacji polowych i artylerii nieprzyjaciela. W latach 1943-45 haubice wz. 1938 stanowiły uzbrojenie jednostek ludowego Wojska Polskiego walczących na froncie wschodnim. Znajdowały się w pułkach artylerii lekkiej dywizji piechoty, w pułkach artylerii haubic oraz w 2., 3. i 7. Brygadzie Artylerii Haubic.

W latach 1950-60 haubice wz. 1938 były produkowane na licencji przez Hutę Stalowa Wola. Zmodernizowana wersja wz. 1938/1985 pozostaje nadal w uzbrojeniu Wojska Polskiego.

Eksponowany egzemplarz w latach II wojny światowej stanowił uzbrojenie 2. Pomorskiej Brygady Artylerii Haubic z 1. Armii Wojska Polskiego.

Ulepszona wersja działa skonstruowanego we Francji w firmie Schneider i przyjętego do uzbrojenia armii rosyjskiej przed wybuchem I wojny światowej jako haubica polowa wz. 1910. Działa tego typu były produkowane seryjnie w Rosji w Zakładach Obuchowskich. W sumie w latach 1912-1917 wykonano 558 haubic tego typu.

Haubice IeFH18 oraz ich zmodernizowana wersja IeFH 18M (z hamulcem wylotowym) były standardowym uzbrojeniem niemieckiej artylerii polowej w latach II wojny światowej. Stosowano je głównie do niszczenia siły żywej, a także fortyfikacji polowych i artylerii nieprzyjaciela.

Działo skonstruowane w Wielkiej Brytanii przed wybuchem II wojny światowej, od 1940   roku standardowe uzbrojenie pułków artylerii armii brytyjskiej. Haubicoarmata kal. 87,6   mm była produkowana w kilku nieznacznie różniących się odmianach.

Strona 2 z 2