Haubice IeFH18 oraz ich zmodernizowana wersja IeFH 18M (z hamulcem wylotowym) były standardowym uzbrojeniem niemieckiej artylerii polowej w latach II wojny światowej. Stosowano je głównie do niszczenia siły żywej, a także fortyfikacji polowych i artylerii nieprzyjaciela.
Produkcję seryjną rozpoczęto w 1935 roku, w zakładach Rheinmetall-Borsing AG w Dusseldorfie. Do wybuchu wojny dostarczono ponad 4000 IeFH18. W 1940 roku rozpoczęto produkcję wersji IeFH 18M o donośności zwiększonej do 12 235 m. Pomiędzy wrześniem 1939 roku a lutym 1945 roku wyprodukowano blisko 7000 sztuk obu wariantów.