Pod koniec lat 40. Michaił L. Mil rozpoczął prace studialne nad dużym śmigłowcem, napędzanym silnikiem ASz-62 o mocy 1000 KM. Na drodze do powstania nowej konstrukcji pojawił się problem, jakim była niechęć wojskowych do takiego rodzaju transportu powietrznego. Zwrot w tej sytuacji nastąpił w czasie wojny w Korei, gdzie armia amerykańska z powodzeniem użyła dużych (wg ówczesnych kryteriów) śmigłowców transportowych w licznych operacjach wojskowych.
Na początku czerwca 1952 roku został wykonany pierwszy swobodny lot. W sierpniu zakończono próby fabryczne. Podjęto decyzję rozpoczęcia produkcji seryjnej przed ukończeniem prób fabrycznych i wojskowych. Śmigłowiec dostał oficjalne oznaczenie Mi-4. W 1953 roku został przyjęty na uzbrojenie. Wersja seryjna zabierała do komory ładunkowej 16 żołnierzy, ilość i rodzaj ładunku w stosunku do wstępnego projektu pozostały bez zmian.
W 1958 roku rozpoczęto produkcję udoskonalonej wersji nazwanej Mi-4A. Zmiany zostały wprowadzone w konstrukcji łopat wirnika, ich eksploatację można było wydłużyć do 600 godzin. Zwiększono powierzchnię statecznika poziomego, zastosowano pilota automatycznego. W oparciu o Mi-4 i -4A opracowano szereg wersji o różnym przeznaczeniu, dla lotnictwa wojskowego i cywilnego.
Mi-4 był produkowany w licznych wersjach w latach 1952–66, najpierw w Saratowie, a potem w Kazaniu. W sumie wykonano 3307 śmigłowców. W 1956 roku przekazano licencję na produkcję Mi-4 do Chińskiej Republiki Ludowej. Produkowano go tam w latach 1963–79 pod nazwą Z-5. Zbudowano 545 egzemplarzy. Wśród wielu krajów używających Mi-4 znalazła się również Polska. Zakupiono 17 transportowo-desantowych Mi-4A i 4 Mi-4ME. Zostały zastąpione przez śmigłowce Mi-8 i wersje pochodne, jednak niektóre Mi-4 latały jeszcze na początku lat '80-tych.
Źródło: http://www.muzeumlotnictwa.pl/zbiory_sz.php?ido=211&w=p
