Wraz z zakończeniem II wojny światowej Biuro Konstrukcyjne Aleksandra Jakowlewa rozpoczęło prace nad opracowaniem nowego samolotu przejściowego. Ten dwumiejscowy płatowiec miał służyć do treningu pilotów, którzy odbyli wstępne szkolenie na Po‑2. Nowy samolot miał mieć osiągi zbliżone do myśliwców, a jednocześnie miał być prosty i tani w produkcji. Przy pracach projektowych oparto się na rozwiązaniach technicznych zastosowanych w myśliwcu Jak‑3U.
Prototyp powstał w 1946 roku. Nowy szkolno-treningowy płatowiec posiadał konstrukcję całkowicie metalową, w układzie dolnopłata. Do napędu użyto silnika ASz‑21 o mocy 700 KM. Wyposażenie umożliwiało naukę lotów przy ograniczonej widoczności, szkolenie w rozpoznaniu lotniczym oraz trening w walce powietrznej. Samolot wszedł do seryjnej produkcji w 1947 roku i jeszcze w tym samym roku pierwsze egzemplarze trafiły do pułków. Wkrótce samoloty Jak‑11 wprowadzono także na wyposażenie Społecznego Towarzystwa Współpracy z Armią, Lotnictwem i Flotą (DOSAAF). Typ ten stanowił już wówczas samolot przejściowy z maszyn Jak‑18 na myśliwce.
Samoloty Jak‑11, pomimo swych zalet, były trudne w pilotażu. Szczególnie podczas startów i lądowań maszyny te miały tendencję do schodzenia z kierunku. Łącznie w ZSRR i Czechosłowacji (jako Let C-11) wyprodukowano ponad 4500 płatowców, w tym część z podwoziem przednim (Jak‑11U). Stosowany był w lotnictwie wielu krajów, m.in.: Albanii, Afganistanu, Iraku, Austrii, Jemenu. W polskim lotnictwie wojskowym Jaki‑11 eksploatowano w latach 1950 1962. Pierwsza publiczna prezentacja odbyła się podczas Święta Lotnictwa w 1951 roku, a Jaki‑11 pozostały w służbie aż do wprowadzenia polskich samolotów TS‑8 Bies.
Prezentowany egzemplarz wyprodukowano w ZSRR z numerem fabrycznym 64236. Samolot był używany przez polskie lotnictwo wojskowe do 1962 roku. W 1964 roku, po Wystawie Lotniczej z okazji XX-lecia PRL, przekazany został do zbiorów Muzeum.
Źródło: http://www.muzeumlotnictwa.pl/
