Rozwój cywilnych linii lotniczych oraz wielki sukces komercyjny jaki odniosła firma Douglas produkcją dla American Airlines samolotu DC-2, stał się przyczyną powstania nowej konstrukcji. Dwusilnikowy Douglas Commercial DC-3 o całkowicie metalowej konstrukcji półskorupowej, w układzie wolnonośnego dolnopłata stał się najpopularniejszym samolotem transportowym lat 30. Na początku 1938 roku ZSRR zakupił w Stanach Zjednoczonych licencję na produkcję samolotu DC-3. Jednak płatowiec nie w pełni odpowiadał wymogom eksploatacyjnym.
Zespół pod kierownictwem Borysa Lisunowa wprowadził pewne zmiany. Wzmocniono konstrukcję, zmieniono położenie drzwi wejściowych, a także zmieniono silniki. Produkcję seryjną samolotu PS-84 rozpoczęto pod koniec 1939 roku. Już na początku 1940 roku maszyny weszły na wyposażenie Aerofłotu oraz jednostek wojskowych. W roku 1941 przemianowano PS-84 na Li-2.
Samoloty Li-2 były produkowane w kilku wersjach: transportowej, komunikacyjnej, transportowo-pasażerskiej, dalekiego zasięgu, bombowej, fotogrametrycznej oraz wysokościowej. W zależności od wersji stosowano odpowiednie wyposażenie. Li-2 mogły operować nawet podczas bardzo trudnych warunków pogodowych - wyposażono je bowiem w instalację przeciwoblodzeniową.
Podczas wojny samoloty Li-2 wykonywały zadania frontowe, zaopatrywały oblężony Leningrad, a w sierpniu 1945 roku używane były do desantów na Mukden, Port Artur i Dairen. Na ziemiach polskich większość zrzutów spadochronowych ze strony wschodniej było dokonywanych z Li-2. W latach 1943-1944 z pokładów tych płatowców skakali spadochroniarze Polskiego Samodzielnego Batalionu Specjalnego.
W Polsce po zakończeniu wojny zlikwidowano w samolotach stanowiska strzeleckie, a maszyny trafiły do jednostek lotnictwa transportowego. Pojedyncze egzemplarze były na wyposażeniu Oficerskiej Szkoły Lotniczej. Dnia 13 maja 1974 roku miał miejsce ostatni lot Li-2T na trasie Dęblin-Kraków.
Egzemplarz prezentowany w Muzeum pochodzi z serii maszyn powstałych w 1943 roku. W latach 1943-1945 używany był w lotnictwie radzieckim. Po wojnie przekazany został lotnictwu polskiemu, a w latach 1950-1974 używano go w OSL. Do zborów Muzeum trafił w roku 1984.
Źródło: http://www.muzeumlotnictwa.pl/
