Wersja rozwojowa udanego samolotu wielozadaniowego wytwórni Aero Vodochody. Używany w polskim lotnictwie sanitarnym w latach 60. i 70.
Oprócz działań wojennych i latania dla przyjemności samolot, jako najszybszy środek transportu, znalazł wiele zastosowań. Poza transportem ludzi i sprzętu zaczęto go także wykorzystywać do ratowania życia ludzkiego. Samolot, dzięki szybkości i możliwości dotarcia w miejsca niedostępne dla innych środków transportu, stał się wielkim sprzymierzeńcem lekarzy na całym świecie.
Aero Ae-145 został opracowany w biurze konstrukcyjnym SPP Kunovice w 1959 roku jako kolejna modyfikacja produkowanego już wcześniej seryjnie samolotu Aero-45. Był to czteromiejscowy samolot sanitarny i dyspozycyjny o konstrukcji całkowicie metalowej, w układzie dolnopłata. Wprowadzone udoskonalenia (zmiany technologiczne i mocniejsze silniki) pozwoliły tej konstrukcji utrzymać się jeszcze przez kilka lat na rynku. W zakładach Let w latach 1959–1961 zbudowano blisko 150 egzemplarzy – głównie na eksport. Ich montaż wstrzymano z chwilą wprowadzenia do produkcji samolotu L-200 Morava.
Analogicznie jak w wypadku wcześniejszych wersji, Aero Ae-145 miał być sukcesem eksportowym czechosłowackiego przemysłu. Głównym importerem Aero Ae-145 był ZSRR, sprzedawano je także odbiorcom w Azji i Afryce. Pojedyncze egzemplarze trafiły nawet do Australii. Do Polski sprowadzono w latach 1959–1962 łącznie 11 sztuk tego samolotu. Były one eksploatowane w lotnictwie sanitarnym, a następnie część przekazano innym użytkownikom. Pojedyncze Aero Ae-145 latały w naszym kraju do końca lat siedemdziesiątych.
W zbiorach Muzeum znajdują się dwa egzemplarze Aero Ae-145. Pierwszy, o numerze fabrycznym 172006, wyprodukowany został w 1959 roku i po służbie w Instytucie Kontroli Cywilnych Statków Powietrznych (IKCSP), a następnie w Przedsiębiorstwie Usług Lotniczych, w 1979 roku został przekazany do zbiorów Muzeum. Drugi, o numerze fabrycznym 172011, pochodzi z serii z 1959 roku i nosi rejestrację SP-LXH. Używano go w Zespole Lotnictwa Sanitarnego w Zielonej Górze i po wylataniu ponad 2800 godzin został przekazany do zbiorów Muzeum w roku 1980.
Źródło: http://www.muzeumlotnictwa.pl/
