Mobilne silniki spalinowe przewyższały dotychczasowe lokomobile parowe. Charakteryzowały się niskimi kosztami eksploatacji, łatwością obsługi i możliwością natychmiastowego uruchamiania. Posiadały świadectwo bezpieczeństwa "od wybuchu i ognia" wydawane przez ówczesną Komisję Stowarzyszenia Techników w Warszawie. Wraz z innymi silnikami stacjonarnymi były nagradzane na wielu wystawach (w Częstochowie, Odessie, Carskim Siole). Szybko stały się przedmiotem eksportu do Rosji, Galicji i Azji. Do 1914 roku, tj. do wybuchu I wojny światowej fabryka wyprodukowała łącznie 6000 silników różnych typów o mocy od 5 - 450 KM.

W fabryce przy Siennej, obok silników o mocy (do 80 KM) napędowych paliwem płynnym, kontynuowano produkcje armatury dla przemysłów: cukierniczego, spożywczego i gorzelnianego, armatury centralnego ogrzewania, wodociągowej i specjalnej (niezamarzające kurki uliczne i hydranty przeciwpożarowe.

Najważniejszą pamiątką tej produkcji są warszawskie filtry, które zostały wyposażone w ursusowską armaturę wodociągową w 1910 roku.