W 1936 roku przez radziecką misję handlową zostały zakupione w kilku egzemplarzach 81 mm moździerze Brandta. Zmieniając kaliber na 82 mm zaczęto produkować w ZSRR kopie francuskiej konstrukcji. Po jakimś czasie uznano ulepszono moździerz i w 1937 roku rozpoczęto produkcję. Zasadnicze innowacje polegały na wprowadzeniu sprężynowego osłabiacza odrzutu, zamontowanego pomiędzy obrożą lufy a dwójnogiem i zamianie prostokątnej płyty oporowej na okrągłą.
W 1933 roku przez radziecką misję handlową zostało zakupionych w kilku egzemplarzach 81 mm moździerze Brandta. Zmieniając kaliber na 82 mm zaczęto produkować w ZSRR kopię francuskiej konstrukcji. Po kilku latach badań ulepszono moździerz i w 1937 roku rozpoczęto jego seryjna produkcję. Zasadnicze innowacje polegały na wprowadzeniu sprężynowego osłabiacza odrzutu, zamontowanego pomiędzy obrożą lufy a dwójnogiem i zamianie prostokątnej płyty oporowej na okrągłą.
Radziecką 152 mm haubicoarmatę ciągnioną wz. 1937, skonstruował w latach 1936-1937 zespół konstruktorów pod kierunkiem F.F. Pietrowa. Wprowadzono ją do uzbrojenia w 1937 r. Były one powszechnie używane podczas II wojny światowej. Haubicoarmata jest przeznaczona do niszczenia silnych umocnień polowych i stałych, stanowisk ogniowych i dowodzenia oraz bojowych wozów opancerzonych. Jest to działo nieautomatyczne.
Organizacja sowieckiej artylerii batalionowej datuje się zasadniczo dopiero od r. 1924, tj. od czasu, kiedy pułkowe baterie działek małokalibrowych (ówczesna radziecka artylena pułkowa) zostały w każdym pułku podzielone plutonami (po dwa działka) pomiędzy bataliony i przekształcone w ten sposób na artylerię batalionową. Pułkowe baterie działek małokalibrowych zostały wówczas zastąpione 6 - działowymi bateriami dział polowych, Ij, artyleria pułkowa została przezbrojona na sprzęt kalibn 76,2 mm.
