Nabój do 120 mm moździerza składa się granatu (pocisku), zapalnika, ładunku zasadniczego oraz ładunków dodatkowych. Sam granat składa się ze skofupy. brzechwy, wkrętki z pobudzaczem oraz ładunku kruszącego. Skorupa granatu jest stalo-żełiwna, a części o największej średnicy, znajdują się zgrubienia środkujące, zapewniające odpowiedni luz między granatem a lufą oraz prawidłowe jego położenie podczas ruchu po strzale. Na zgrubieniu środkującym znajdują się wyżłobienia zapewniające przedostawanie się gazów miedzy granatem a lufą. W głowicy granatu jest otwór gwintowany na zapalnik. Na tył skorupy nakręcona jest brzechwa. Zapewnia ona stateczność toru lotu pocisku. Do trzonu brzechwy wkłada się ładunek zasadniczy. Trzon posiada otwory ogniowe do ujścia gazów prochowych w czasie spalania ładunku zasadniczego. Na trzon nakłada się również zewnętrzne ładunki dodatkowe. Cała skorupa wypełniona jest ładunkiem kruszącym.
Amunicja
82 mm Granat moździerzowy
Nabój do moździerza składa się z pocisku (Skorupy) wraz z materiałem wybuchowym, zapalnika, ładunku zasadniczego oraz ładunku dodatkowego. Do strzelania używa się granatów odłamkowych oraz dymnych. Korpus (skorupa) granatu wypełniona jest ładunkiem kruszącym. W jego przedniej części znajduje płask głowicowy z otworem do wkręcenia zapalnika, w dolnej części otwór denny do wkręcenia brzechwy. W środkowej części granatu znajduje się zgrubienie środkujące skorupy wraz z czterema pierścieniami, które służą do zmniejszenia przenikania gazów prochowych przy strzale poprzez luzy miedzy granatem a ściankami przewodu lufy.
122 haubicy amunicja do M-30 wz. 1938
122 mm haubica M-30 wz. 1938 zostały skonstruowane jako środek walki z piechoty i lekkimi schronami bojowymi przeciwnika. 122 mm haubica wz. 1938 stanowiła podstawowy wyposażenie pododdziałów artylerii. Stanowiły podstawowy rodzaj artylerii polowej wsparcia dla pododdziałów piechoty w całym okresie II wojny światowej. Pomimo, że armata tego typu opracowana została w okresie II wojny światowej, to użytkowana była w Wojsku Polskim do końca lat 80-tych XX wieku.
25 funtowa amunicja do haubicy angielskiej.
25 funtowa haubica polowa zostały skonstruowane w latach 30-tychjako środek walki z piechotą i lekkimi schronami bojowymi przeciwnika.
25 funtowa haubica stanowiła podstawowy wyposażenie pododdziałów artylerii armii brytyjskiej oraz Wojska Polskiego na Zachodzie. Stanowiły podstawowy rodzaj artylerii polowej wsparcia dla pododdziałów piechoty w całym okresie II wojny światowej.
Pojemnik na dodatkowe ładunki dla 155 mm haubicy wz 1917
Produkcji Państwowej Wytwórni Uzbrojenia w 1932 r. pojemniki tego typu użytkowane były w Wojsku Polskim do 1939 r
46 mm granatnik wz. 36
Po zakończeniu l wojny światowej, w której wielką rolą odegrała artyleria okopowa, powstała konieczność wprowadzenia na uzbrojenie broni posiadającą donośność pośrednią między moździerzami a granatami ręcznymi. Pierwsze rozwiązania polegające na przystosowanie normalnej broni strzeleckiej do miotania granatów nie dały pozytywnych efektów. Koniecznością było opracowanie broni o donośności od 100 do 900 metrów, a jednocześnie o małych wymiarach, umożliwiających użycie jej przez piechotę.
75 mm amunicja do armaty przeciwpancernej PAK -40
75 mm armata przeciwpancerna została skonstruowana w 1941 r. jako artyleria polowa oraz jako środek walki z czołgami przeciwnika. Była zmodernizowaną wersją 50 mm armaty przeciwpancernej PAK- 38, która okazała się mało skuteczna z lepiej opancerzonymi czołgami francuskimi i brytyjskimi.