Pierwszym przeciwpancernym pociskiem kierowanym wyprodukowanym w ZSRR i wprowadzonym na uzbrojenie Wojska Polskiego był pocisk 3M6 Trzmiel. Pocisk ten miał jednak wiele wad - duże rozmiary, minimalna odległość strzału - 600 metrów, niska prędkość przelotowa, skomplikowane naprowadzanie na cel. Dalsze prace badawcze nad usunięciem tych wad doprowadziły do powstania ppk MALUTKA, oznaczonego jako 9M14. Został on wprowadzony do seryjnej produkcji w roku 1961, a na wyposażenie Armii Radzieckiej wszedł w roku 1963. Pocisk składa się z głowicy kumulacyjnej 9N110 z zapalnikiem kontaktowym, silnika startowego, silnika marszowego na stały materiał pędny, rozkładanych plastikowych stabilizatorów, aparatury pokładowej oraz smugacza, ułatwiającego obserwacje toru lotu pocisku.
Początkowo MALUTKA wchodziła w skład zestawu określanego mianem 9K11, a później 9K14 pociski oraz przenośne wyrzutnie 9P111. Trzyosobowa załoga w trzy minuty przygotowuje zestaw do walki. Po dalszych modernizacjach opracowano pierwszą wersję samobieżną oznaczoną jako 9P110 opartą o transporter BRDM z unoszoną 6-cio prowadnicową wyrzutnią. W 1968 roku zmieniono transporter na nowszy model -BRDM-2, a cały zestaw otrzymał oznaczenie 9P133, także z sześcioma prowadnicami. W roku 1969 dokonano kolejnej modernizacji pocisku - wprowadzono półautomatyczny układ kierowania pociskiem oraz dwa smugacze.
MALUTKA należy do l generacji przeciwpancernych pocisków kierowanych - naprowadzanie na cel wymusza na operatorze ciągłą obserwację celu oraz pocisku - każde odchylenie toru lotu musi być przez niego skorygowane. Zastosowanie półautomatycznego układu celowania powodowało konieczność utrzymania już tylko celu na krzyżu celownika. Wszelkie komendy przekazywane są za pomocą nawiniętego na szpulę mikrokabla o średnicy 0,12 mm zbudowanego z trzech miedzianych żył.
