Artyleria rakietowa

Po serii rakiet FROG 1 – 3, eksploatowanych jeszcze w początkach lat osiemdziesiątych, na początku lat sześćdziesiątych wprowadzono na uzbrojenie wojsk radzieckich zestawy rakietowe 9K52. Zaprezentowano je po raz pierwszy w roku 1967. Miała ona podobnie, jak pozostałe rakiety serii FROG, centralny silnik marszowy oraz 20 mniejszych dysz napędowych. Była jednak rakietą jednostopniową. Po zmianie silnika w okresie późniejszym, zmieniono również konstrukcję kadłuba rakiety i zwiększono stateczniki. Nowa wyrzutnia pozwalała na szybsze przygotowanie rakiety do startu. Do regulowania zasięgu rakiety wykorzystywano hamulce aerodynamiczne.

W nomenklaturze NATO radzieckie rakiety stabilizowane brzechwowo, a wykorzystywane na szczeblu taktycznym, określano mianem FROG (Free Rocket Over Ground). Miały one być wykorzystywane do rażenia celów na dalszych odległościach, przede wszystkim rejonów koncentracji wojsk przeciwnika, rejonów odtwarzania zdolności bojowej, ważnych punktów komunikacyjnych oraz zgrupowań pancernych.

Wyrzutnia rakietowa BM – 24 była kolejnym typem słynnej wyrzutni z okresu II wojny światowej BM-13 Katiusza. Jej zasadniczą różnicą był znacznie powiększony kaliber pocisków – do 240 mm. Jednak z powodu zbyt małej donośności, wynoszącej 11 000 metrów, zrezygnowało dość szybko z tego typu uzbrojenia (podobny sprzęt w armiach NATO miał donośność większą o około 5 km).

SS-21 Scarab (9K79 Toczka) to jednostopniowy, taktyczny pocisk balistyczny krótkiego zasięgu przenoszony i odpalany z wyrzutni 9P129 TEL – pływający pojazd BAZ-5921. Pojazd wsparcia stanowi platforma przeładunkowa 9T218 oraz transportująca dodatkowy pocisk przyczepa ciągnięta przez samochód ZIŁ-131. Pomieszczenia załogi mobilnej wyrzutni znajdują się przed przedziałem pocisku. Rakieta jest transportowana razem z głowicą w termicznie regulowanej obudowie. Wyrzutnia 9P129 dobrze sprawdza się w terenie – napęd 6x6. Jest ona wyposażona w system nadciśnienia i filtracji powietrza, dzięki czemu zapewnia lepsza ochronę przed czynnikami biologiczno – chemicznymi. System SS-21 opracowany został w Biurze Konstrukcyjnym Budowy Maszyn w Kołomnie pod kierunkiem S. Niepobiedimowa.

W grudniu 1950 W ZSRR przystąpiono do prac nad projektami kompleksów rakietowych oznaczonych kryptonimami R-11 i R-12. Już··w październiku 1951 r. opracowano szkicowy projekt nowego pocisku oznaczonego symbolem 8A61a na początku 1953 r. była gotowa pierwsza partia rakiet przeznaczonych do prób poligonowych oraz zestaw wyposażenia naziemnego. Program badań poligonowych zakładał wykonanie 35 startów w czterech etapach.

Rakiety średniego zasięgu SCUD zaprojektowano w celu rażenia szczególnie ważnych elementów ugrupowania bojowego przeciwnika oraz na jego lotniska. Mogły one przenosić głowice z ładunkiem jądrowym, konwencjonalnym oraz chemicznym. Pierwszy model SCUD-A zaprezentowano w 1957 roku. Rakieta SCUD-B wprowadzona na uzbrojenie została w 1962 roku i była o 0,5 m dłuższa od pierwszej wersji. Jej pierwsze podwozie oparte było na czołgu IS-3, ale w 1965 r. zamontowana została na ośmiokołowym podwoziu pojazdu MAZ-543, który był znacznie lżejszy.