W latach 1936 – 1937 zostały wyprodukowane dwa typy dział: jeden dla okrętów podwodnych, drugi dla monitorów rzecznych. Typ 40-12 posiadał jedną 45 mm lufę zamontowaną na wieżyczce, natomiast typ 41-12 posiadał dwie lufy zamontowane na jednej podstawie. Do momentu rozpoczęcia wojny – 22 czerwca 1941 dostarczono marynarce wojennej 42 wieżyczki działowe obu typów.

Pierwsze wzory tego działa posiadały lufy wymienne, w wypadku nagrzanie się podczas intensywnego strzelania, możne je było wymienić, lub wsadzić do środka specjalną „chłodzącą tubę”, obniżającą temperaturę lufy. Późniejsze wzory miały lufy monolityczne.

Działo to było standardowym wyposażeniem radzieckich okrętów podwodnych klasy A w latach 1941 – 1942. Później zastąpiono je 37 mm działem automatycznym. Spowodowane to było jego ograniczonymi możliwościami technicznymi – było działem półautomatycznym oraz amunicja nie posiadała zapalników czasowych, a tylko uderzeniowe, co wymagało w wypadku obrony przed atakiem lotniczym, bezpośredniego trafienia w cel. Do seryjnej produkcji tych dział wrócono w roku 1947. Ogółem wyprodukowano 2 799 dział tego typu.