100 mm armata przeciwlotnicza została wprowadzona na uzbrojenie w roku 1948. Podstawowe elementy konstrukcyjne to lufa z zamkiem, oporopowrotnik, hamulec powrotu, automatyczna nastawnica zapalników, mechanizm odpalający, mechanizm naprowadzania, podwozie i przyrządy celownicze. Na szczególną uwagę zasługują dwa hydrauliczne hamulce powrotu, pochłaniające ogromną energię lufy po wystrzale. Mechanizm dosyłający to ruchome korytko ładownicze oraz dosyłacz hydropneumatyczny. Z działa można prowadzić ogień automatyczny, jak tez strzałami pojedynczymi – do celów naziemnych.
System kierowania ogniem oparty był na opracowaniu danych przez urządzenie PAUZO –7, przekazywanych następnie przez zdalne napędy nadążne GSP-100 do dział na przyrządy celownicze. System ten umożliwiał kierowanie ogniem ośmiu dział jednocześnie.
Do strzelania z armaty KS-19 stosowano naboje zespolone, przede wszystkim z pociskiem odłamkowym O-415, uzbrojone w zapalniki czasowe WM-30 oraz WM-45. i pociski O-415R uzbrojone w zapalniki zbliżeniowe AR-21.
Do strzelania do celów naziemnych, w tym do czołgów, stosowano pociski od 100 mm armaty T-12: odłamkowo – burzące OF- 412, przeciwpancerne tępogłowicowe BR-412R, przeciwpancerne ostrogłowicowe BR-412 oraz przeciwpancerne z czepcem balistycznym BR-412D.
