Po I wojnie światowej PKP odczuwały brak parowozów do prowadzenia pociągów pasażerskich, szczególnie dalekobieżnych. Dla szybkiego zrealizowania budowy takiego parowozu wykorzystano austryjacką dokumentację techniczną. Pierwsza Fabryka Lokomotyw w Polsce w Chrzanowie w latach 1926-1927 wyprodukowała 60 parowozów serii Os24. Dalszej ich produkcji zaniechano z uwagi na wady konstrukcyjne, które ujawniały się po przekroczeniu prędkości 50 km/h.
Parowóz ten jest jednym z 34 jakie pracowały na PKP po II wojnie światowej w DOKP Poznań i Gdańsk. Został wyprodukowany na zamówienie kolei niemieckich w roku 1936 w berlińskiej firmie Berliner Maschinenbau AG (BMAG),dawniej L.Schartzkopff z przeznaczeniem do obsługi pociągów pośpiesznych na trasach kolejowych o nawierzchni dopuszczającej nacisk 18 ton. Lokomotywy te stacjonowały w parowozowniach:Bydgoszcz Gł., Toruń oraz Iława. Na PKP wiekszość parowozów tej serii otrzymała tendry serii 34D44 od parowozów towarowych Ty4. Ostatnie parowozy tej serii zakończyły swoją służbę na PKP w 1978 roku. Dla celów muzealnych została zachowana lokomotywa serii Pm2 nr 34.
Parowozy pośpieszne serii Pm3, o nietypowym trzycylindrowym silniku parowym, budowano w Niemczech w latach 1939-1941. Wyprodukowano ich 60 sztuk. Na wielu z nich założono opływową obudowę. Po II wojnie światowej PKP otrzymało 10 takich parowozów. Przekazane zostały do Dyrekcji Gdańskiej, gdzie obsługiwały pociągi pośpieszne. Parowóz nr 3 został zbudowany w 1939 roku w zakładach Borsig w Berlinie.
Parowozy tej serii budowano od 1947 roku na podstawie zmodernizowanej dokumentacji technicznej przedwojennego polskiego parowozu serii Pt31. Do 1951 roku wyprodukowano 180 tych lokomotyw, w tym 120 w zakładach FABLOK w Chrzanowie i 60 w zakładach H. Cegielskiego w Poznaniu. Jest to najsilniejszy polski parowóz pośpieszny i jednej z najlepszych w Europie, przeznaczony do obsługi dalekobieżnych pociągów pasażerskich. 99 parowozów tej serii wyposażono w mechaniczny podajnik węgla, tzw. stocker. Parowóz nr 104 zbudowano w 1949 roku.
Parowóz wyprodukowany w 1934 roku w niemieckiej firmie Hanomag-Hannoversche Maschinenbau AG,wcześniej Georg Egestorff,Hannover-Linden. Lokomotywy bezpaleniskowe tego typu pracowały w zakładach chemicznych,rafineriach,itp.gdzie zachodziła obawa wybuchu przy zaprószeniu ognia.Używane były wyłącznie do prac manewrowych w zakładach przystosowanych do ich eksploatacji.Kocioł bezpaleniskowy, wypełniony w większej części wodą,dopełniany był ze stacjonarnej kotłowni parą pod ciśnieniem 12-15 at,która skraplając się częściowo w pierwszej fazie napełniania,oddawała ciepło wodzie przegrzewając ją.
Parowozy pruskiej serii T3 budowano w Niemczech w latach 1882-1906. Wyprodukowano ich około 1500. Były bardzo popularnymi lokomotywami manewrowymi. W okresie międzywojennym PKP eksploatowały ich 33, głównie na Pomorzu, nadając im polskie oznaczenie serii TKh1. Po 1945 roku do Polski wróciły 23 parowozy tej serii. Pod koniec lat 50. XX wieku zaczęto wycofywać je z PKP, przekazując niektóre różnym zakładom przemysłowym.
