Armatę T-12 wprowadzono do wojsk w połowie lat pięćdziesiątych. Doświadczenia zdo­byte podczas eksploatacji ujawniły potrzebę modernizacji armaty, w wy­niku której jej podwozie wyposażono w zawieszenie uresorowane na wałkach skrętnych, blokowane w położeniu bojowym. Tak udoskonalona armata otrzymała oznaczenie MT-12. Obie armaty mają smukłą lufę dłu­gości 60 kalibrów, zakończoną akcyjnym, jednokomorowym hamulcem wylotowym oraz tarczę ochronną. Łoże dolne z ogonami wyposażono w zdejmowaną rolkę (umieszczoną przy lemieszach), ułatwiającą przeta­czanie działa przez obsługę.

Mimo że armaty T-12 i MT-12 służą przede wszystkim do strzelania na wprost, to wyposażono je w przyrządy celownicze, umożliwiające prowa­dzenie również ognia pośredniego (jak typowe działo polowe) nabojami z pociskami odłamkowo-burzącymi.

Do zwalczania celów opancerzonych stosowano naboje zespolone z po­ciskami przeciwpancernymi podkalibrowymi, stabilizowanymi brzechwo­we o zdolności przebicia pancerza grubości 215 mm z odległości 1000 m. Ponadto do T-12 i MT-12 używano nabojów z pociskami ku­mulacyjnymi stabilizowanymi brzechwowe oraz przeciwpancernymi poci­skami kierowanymi 9M117 Kastet.